Rośliny w trakcie fotosyntezy wytwarzają węglowodany i tlen. Nieodłącznym czynnikiem tego procesu jest energia, a więc i światło słoneczne, którego tak mało jest podczas krótkich, ponurych dni styczniowych. Ważne jest więc, aby w okresie zimowym dostarczyć go jak najwięcej. Doniczkę z kwiatem ustaw najbliżej okna, jak tylko się da. Sprawdź tylko, czy pod okiennym parapetem nie znajduje się rozgrzany kaloryfer, który mógłby ususzyć naszą roślinę. Na okres oziębień najlepiej jest zdjąć z okien firany, zasłony i wszystko to, co zmniejsza dostępność światła lub odsłonić je najbardziej jak to tylko możliwe. Czym skutkuje niedobór słońca?  

Niedoświetlenie sprawia, że rośliny marnieją, ich pędy stają się długie i wiotkie, a występujące sporadycznie liście małe i blade. Problem blednięcia najlepiej widać wśród kwiatów nielubiących zimnych przeciągów powietrza, kwiatów o intensywnych barwach, np. Anturium [o którym pisałem TUTAJ]. Zbyt mała ilość światła lub jego całkowity brak mogą doprowadzić do znacznego uszkodzenia struktur roślinnych, lub do całkowitego obumarcia jej.

Podczas zimy większość roślin doniczkowych nie potrzebuje pielęgnacji w postaci nawożenia  (wyjątek stanowią rośliny kwitnące), w tym czasie najlepiej jest się skupić na dostarczeniu roślinie odpowiednich warunków rozwoju- postawić na optymalną wilgotność powietrza, dostęp światła i temperaturę. Warto również oczyścić rośliny z kurzu- w ten sposób zwiększymy powierzchnię, na którą oddziaływać będą promienie słoneczne, dzięki czemu nasza roślina nie utraci swojego pierwotnego koloru. Jak usunąć kurz z liści rośliny doniczkowej?

Najlepiej jest to zrobić miękką, wilgotną gąbką. Mniejsze rośliny możemy umyć w wannie, pamiętając o odpowiednim zabezpieczeniu donicy przed wodą (korzenie mogłyby przegnić).

W przypadku bardzo niewielkich i delikatnych struktur kurz należy usunąć za pomocą pędzelka. Dobry efekt da również zraszanie liści wodą- sprawi to, że w pobliżu rośliny wilgotność powietrza będzie nieco większa, zarazem budując mikroklimat podobny do tego, w którym naturalnie występuje kwiat. W ten sposób warto zraszać np. Storczyki.

Orzech to drzewo liściaste o rozłożystej koronie, jasnej korze i dużych liściach. Dzięki brązowoczerwonemu odcieniowi jest najbardziej cenionym i najdroższym gatunkiem drewna na świecie.  W naszych ogródkach najlepiej sprawdzi się roślina szczepiona, ponieważ rośnie ona niższa, co ułatwia zbiór owoców. Niestety dopiero po 5- 6 roku owocuje.

Zewnętrzną stronę owocu chroni zielona, mięsista otoczka, która w porze jesieni zanika. Wewnętrzną stronę otacza skorupka. Jadalną część stanowi nasionko, które otacza jasnobrązowa, bruzdowata łupinka. Orzechy włoskie pomimo swojej kaloryczności (520 kcal na 100 gram) są bardzo zdrowe- zawierają duże ilości witamin: E, B3, B5, B6, a także lipidy, proteiny i węglowodany.

Niby nie wierzymy w gusła, niby nie wierzymy wróżkom, ale nadal wielu z nas to osoby przesądne. Nie lubimy np., gdy czarny kot przebiegnie nam drogę, ale nadal hołubimy starodawne zwyczaje np. andrzejkowe lanie wosku. Niektóre z nich związane są bezpośrednio z Bożym Narodzeniem, a ponieważ zbliża się to święto, to i czas wspomnieć o roślinie, która w Polsce nieodzownie się z nim kojarzy. Czym bowiem byłoby Boże Narodzenie bez jemioły? To w niektórych domach niemalże tak samo ważna roślina, jak sama choinka, o czym już pisałem [TUTAJ]. Pewnie was zaskoczę, bo większości jemioła kojarzy się z Polską, z Europą, a tymczasem tylko nieliczne gatunki tej rośliny występują w Europie, w Azji i w Australii. Jest to bowiem roślina spotykana przede wszystkim w tropikalnej i w subtropikalnej Afryce. Na świecie rozróżnia się około 70 gatunków tej rośliny. Tylko nieliczne z nich rosną w Europie. Powszechnie, przynajmniej w Polsce, jemioła postrzegana jest jako pasożyt, a tymczasem obok gatunków pasożytniczych występują te, które są tylko częściowo pasożytnicze. Zaskoczeni? A czy wiecie, że jemioła, to nie tylko zielona gałązka z zielonymi liśćmi i białymi owocami zwanymi też jagodami? Jemioła to też piękna, zielona roślina z kwiatami w kształcie kielichów, wyglądem zbliżonym do kwiatów opuncji, o których już pisałem [TUTAJ]. Jagody (owoce) „polskiej” jemioły są pożądanym pokarmem dla ptactwa, które postanowiło przezimować w naszym kraju. Upuszczone z dzioba w trakcie przenoszenia dają początek nowej roślinie. Nowa roślina wrasta w korę swojego żywiciela. „Pazurkami” zaopatrzonymi w specjalne ssawki pobiera z niego sole mineralne i wodę. Niektóre gatunki z tych występujących w strefach tropikalnych i subtropikalnych są częściowo pasożytnicze, albowiem biorą udział w procesie fotosyntezy. W zasadzie, wbrew upowszechnionemu poglądowi, jemioła nie szkodzi roślinie, która jest jej żywicielem pod warunkiem, że nie doszło do jej przerośnięcia. Według medycyny ludowej roślina ta ma właściwości lecznicze. Wspomaga układ krążenia, obniża ciśnienie, a co za tym idzie, bierze udział w zapobieganiu i leczeniu chorób serca i krwi. Jemioła wzmacnia układ odpornościowy i wspomaga leczenie chorób nowotworowych, działa moczopędnie, wykazuje właściwości uspokajające i może być stosowana w celu złagodzenia dolegliwości związanych z menopauzą. Stanowi składnik wielu leków, ale wysuszone gałązki wraz z liśćmi mogą stanowić bazę aromatycznej i leczniczej herbatki. Trzeba jednak pamiętać, że nadmiar jemioły może wywołać zatrucie, którego typowymi objawami są wymioty, biegunka, a także drgawki. Do spożycia nie nadają się owoce jemioły. Mogą natomiast być one wykorzystane jako składnik domowej roboty pasty na odmrożenia. Wystarczy oczyszczone i umyte jagody rozgnieść widelcem, a następnie wymieszać ze smalcem. Tak powstałą masę nakłada się na odmrożone miejsce i owija bandażem. Wprawdzie zbliża się zima, a pogoda za oknem nie sprzyja odmrożeniom, nie zrażajcie się do jemioły. Kupujcie albo korzystajcie ze swoich ogrodowych zasobów i zawieszajcie nad drzwiami, przy żyrandolach i w każdym innym miejscu i całujcie się pod nią, bo to podobno daje szczęście w miłości i zapewnia trwałość związku, czego z okazji zbliżających się świąt z całego serca Wam życzę.

​Magiczny świat roślin

Choinka to główna bohaterka Bożego Narodzenia. Dostojna, czy kiczowata każdego roku budzi te same emocje. W roli choinki występują: świerk, jodła, rzadziej sosna. Być choinką, to zaszczyt, bo to symbol życia, odradzania się tego życia, symbol płodności i trwania. W okresie świątecznym choinka staje się przedmiotem pożądania. Właściwie, to od zawsze toczy się spór o wyższości choinek „żywych” nad sztucznymi. To taki sam spór jak ten o wyższości Świąt Wielkanocnych nad Bożym Narodzeniem. 

Mamy ich sporo. Rosną w górach, na pogórzu i w północno-wschodniej części kraju. Nie występują w sposób naturalny w centralnej i zachodniej Polsce (tzw. pas bezświerkowy). 

W Europie świerki występują od Norwegii aż po Ural. W Alpach, a także w Sudetach, Karpatach oraz na Bałkanach. Poza Europą – w Ameryce Północnej.

Czy wiecie, że jest około 115-150 gatunków sosny? Jest to spora liczba, jeśli się weźmie pod uwagę, że obszar występowania sosny jest ograniczony. To chyba też najbardziej „dostojne” drzewo lasów północnej półkuli ziemi, prawdziwa „miss” na zgrabnej, długiej nodze. W Polsce sosna stanowi 60% drzewostanu wszystkich lasów. To nie tylko kandydatka na choinkę, ale źródło cennego drewna, wyjątkowo aromatycznych olejków eterycznych, jadalnych nasion i żywicy.

​Właściwości fizykochemiczne drewna sosny, a przede wszystkim stopień twardości, łatwość obróbki, jego lekkość w odniesieniu do objętości powodują, że jest ono powszechnie wykorzystywane w gospodarce. W zasadzie sosnę wykorzystuje się w całości. Z młodych pędów, czy też szyszek robi się nalewki. Zaś z igieł i żywicy powstają smaczne i skuteczne syropy. Moc sosnowych olejków eterycznych wykorzystuje się w inhalacjach, kąpielach leczniczych oraz w naparach.


No… i jak tu nie kochać choinki?